Maandag 29/8, oogsttijd

6 uur op, 6.30 u vanuit het hotel weg in het donker naar de Espinal wijngaard, een kleine 20 minuten rijden. Al rijdende begint het al licht te worden. De Equadorianen zijn er al als ik aankom. In de verte komt Antonio, met een oranje zwaailicht op zijn tractor.

Oranje vlaggetjes en in de verte een oranje zwaailicht in het donker. Ik krijg kippenvel. Dit allemaal voor mijn M blanco. Weer een bijzondere ervaring en dan besef ik ineens dat ik een bevoorrecht mens ben.

Daar komt Fran. 'Buenas dias amigo, temprano no'? Ik bevestig want ik vind dit helemaal niks zo vroeg. Goed, zegt Fran, jij bent de baas (el Jeffe) dus regel het maar. Nadat ik hem heb uitgelegd dat de oranje vlaggetjes niet voor de versiering zijn, of dat ik ineens door het oranjegevoel bevangen was, schudt hij mij de hand en gaat weer. Ik geef mijn instructies aan de familie uit Equador en aan Antonio zelf. Amper kan ik hem verstaan want hij spreekt een lokaal Spaans dat meer op Chinees lijkt.

We gaan aan de slag en ik zie halverwege, wanneer we om 10 uur voor het eerst een half uur ontbijt pauze hebben, dat we het niet voor 12 uur gaan redden om 200 kratten a 15 kg binnen te halen. Dat was wel mijn doel want ik wil oogsten op een zo laag mogelijke temperatuur om zo de druiven fris te houden. Ik heb geluk die dag, het is bewolkt, praktisch geen zon dus kunnen we doorgaan tot 2 uur, de lunch. Om half 2 stellen de mensen zelf voor om nog even door te gaan, we zijn tenslotte bijna aan de 200 kratten. Geweldig, want ik was al bezorgd om mijn druiven tot 4 uur te moeten laten staan om na de lunch het plukken af te ronden. Dat zou me een hoop tijdverlies opleveren. Berekend had ik om 12 uur klaar te zijn. Die middag zou ik de pers en de selectietafel klaar gaan maken om de druiven de volgende ochtend te kunnen verwerken.

Om halfdrie verlaat ik de wijngaard, rijd langs de supermarkt om een stuk stokbrood te halen met kaas (we blijven kaaskop natuurlijk) en ga door naar de bodega. Ik eet wat en om 15.45u spreek ik Mariano.

Mijn druiven zullen tegen half 5 binnen komen en ik zal ze dan direct de koeling inrijden. Die middag zeg ik alle medewerkers gedag (heb je wel even voor nodig) en maak ik de selectietafel schoon voor de volgende dag. Iedereen is erg druk, na de vakantie zijn er veel orders die de deur uit moeten. De rest van de bodega is druk bezig met het voorbereiden van de oogst die zo langzamerhand begint binnen te komen. Ik begrijp dat mijn kleine, maar toch ook zo belangrijke proyecto, het dagelijkse proces aardig kan verstoren. Dus ben ik voorzichtig met het doorvoeren van wijzigingen in mijn plan de vinificación.

Mariano laat me, nadat ik hem ervan overtuigd heb dat ik regelmatig op de vorkheftruck rijd binnen ons bedrijf, zelf de lege kisten op de tractor te zetten. Later neem ik de vrijheid om meer te doen. Weer een stuk arbeid dat ik zelf kan doen!

Ik bespreek met Fran dat ik morgen nog 4 plukkers erbij wil hebben, omdat ik zelf al vanaf 9.30u in de bodega zal zijn, om de selectietafel te controleren. Hij regelt wel wat. Met Mariano bespreek ik om 20.00u de dag door en hoe het morgen moet gaan. Ik ben compleet versleten en verlang naar een douche.

Om 21.00 loop ik het hotel uit op zoek naar een tapasbar om toch nog even wat te eten. Te moe en denkend hoe het morgen zal moeten. Alles is dicht op maandag dus pak ik de auto en rij naar hamburgeseria Alexandra.

Ik kom binnen in een volledig bezette, rokerige tent, met een drukte van je welste. Een wachtlijst van 5 man voor me om te kunnen eten. Daar heb ik nu echt geen zin in. Gelukkig word ik herkend door de eigenaresse Katie. Ik ben een klant van Castaño. Ja, dat weet ik verteld ze want jij hebt in januari toen je met Paco hier was een fles Dominio Espinal afgekeurd op kurk. Zo, dat was goed blijven hangen. Ik kreeg dit keer wel meteen een tafeltje. Lekker gegeten, met een flesje Dominio Rosado zonder kurk.

Toch, dat oranje zwaailicht in de verte, de tractor voor mijn druiven, zal ik niet gauw vergeten. Intensieve en lange dag, maar wie maakt dit zo mee, eindigend in de Mac-Donald's van Yecla?

Als ik op weg ga naar mijn hotel en om 23.30u door de nog altijd drukke straten van Yecla rijd, zie ik op de hoek van een druk kruispunt 2 ouwetjes lekker op hun gemak buiten voor de ingang van hun woning zitten. Op een eenvoudig plastic stoeltje, midden tussen de uitlaatgassen. Op hun gezicht is een gedachte af te lezen: De tijden zijn veranderd. Waarschijnlijk reed hier vroeger de ezel met wagen voorbij in plaats van nu jongeren op een lawaaimakende scooters. De lucht is helder en vol met sterren. Spanje is mooi, fascinerend en vol tradities dat we in Nederland nauwelijks meer kennen. Dit is intens en met een tevreden gevoel ga ik doodvermoeid naar bed. Voor de 2e keer realiserend, een bevoorrecht mens te zijn.